Φίλος, καπνιστής, πήγε με την οικογένειά του, γυναίκα και δύο ανήλικα παιδιά, σε ταβέρνα για φαγητό και μου αφηγήθηκε την περιπέτειά του. «Με το που καθήσαμε στο τραπέζι, σερβιτόρος έφερε σταχτοδοχείο και όταν παρατήρησα ότι το τσιγάρο απαγορεύεται η απάντηση ήταν: εμείς εδώ καπνίζουμε.

Όταν, λίγο αργότερα, το μαγαζί γέμισε, το ντουμάνι ήταν τέτοιο που με έκανε, μολονότι καπνιστής, να δυσφορήσω. Φώναξα τον ιδιοκτήτη και του είπα ας κάνει μια έκκληση να βγουν έξω να καπνίσουν, όπως βγήκα και εγώ, σεβόμενοι τουλάχιστον τα παιδιά που ανέπνεαν το δηλητήριο. Η απάντηση σε ύφος που δεν σήκωνε κουβέντα ήταν: αν δεν σας αρέσει κύριε, μπορείτε να φύγετε και να μην ξανάρθετε». Ήταν την επομένη της πρωθυπουργικής παρέμβασης υπέρ της αυστηρής τήρησης του νόμου για την απαγόρευση του τσιγάρου και ο καλός ταβερνιάρης, όπως στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι καταστηματάρχες των κέντρων πάσης φύσεως διασκέδασης, είχε γράψει και αυτή την προειδοποίηση στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Λίγες μέρες μετά είχαμε την «εξέγερση της καφετέριας» στην Κοζάνη, όπου οι ιδιοκτήτες τους τις έκλεισαν, διεκδικώντας το ταξικότατο αίτημα να σερβίρουν, εκτός από τον πανάκριβο καφέ και τα αμφιβόλου γνησιότητος αλκοολούχα, δωρεάν καρκινογόνο αέρα.

«Ο Ελληνας θέλει μαζι με τον καφέ και το ποτάκι του και το τσιγαράκι του και αυτή την απόλαυση δεν μπορεί να του τη στερήσει κανείς», άκουσα να λέει αφρίζων on camera ένας εκ των επαναστατημένων ιδιοκτητών, απειλώντας θεούς και δαίμονες! Ωστε λοιπόν ο Ελληνας δεν μπορεί να πιει καφέ και ουισκάκι χωρίς το τσιγαράκι και γι’ αυτό πρέπει να σκοτώνει και τον διπλανό του, υποχρεώνοντας κι εκείνον να καπνίζει.

Αντί σχολιασμού της «φιλοσοφικής» διαπίστωσης του Κοζανίτη εξεγερμένου, αλλά και όλων εκείνων που τη συμμερίζονται, παραθέτω μια προσωπική εμπειρία, που αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο: Σε ένα πρόσφατο ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη με γκρουπ Ελλήνων τουριστών, το λεωφορείο έκανε ολιγόωρη στάση έξω από τη Ραιδεστό για «τσιγάρο» και φαγητό. Το σύνολο σχεδόν των επιβατών αναπτύχθηκαν στα τραπέζια, ήπιαν τον καφέ τους, καταβρόχθισαν τα κεμπάπ και τα σουτζουκάκια και ένας-ένας, όσοι κάπνιζαν, έβγαιναν ήσυχα στο προαύλιο για να ικανοποιήσουν το πάθος τους. Το επόμενο βράδυ, το πρόγραμμα περιλάμβανε «οριεντάλ» στο Ταξίμ και η αίθουσα των εφτακοσίων ατόμων κατελήφθη από Ελληνες (κυρίως), Βούλγαρους και Σέρβους που διασκέδασαν μέχρι πρωίας, κατεβάζοντας κατά ριπάς τα «ποτάκια», αλλά τσιγάρο γιοκ. Ο ένας μετά τον άλλο, ή και δυο-δυο, έβγαιναν σαν καλά παιδάκια από την αίθουσα, κάπνιζαν και μετά επέστρεφαν. Βλέπετε, στην Τουρκία το κάπνισμα απαγορεύεται σε δημόσιους κλειστούς χώρους και ο νόμος εφαρμόζεται αυστηρά και από όλους. Ακόμα και από τον Ελληνα, του οποίου, κατά τα άλλα, «ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει». Οπου φυσικά τον παίρνει.

Καθημερινή, 28-01-11
Του Έλληνος ο τράχηλος…, Tου Σταύρου Τζίμα