Κάπνισμα ιατρών στο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.) Πειραιώς 181

[spiros]

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016 και πρώτη μου φορά στα ΚΕ.Π.Α.

Ως παλαιός προστατευόμενος του Ν.2643/98 ήρθε και η δική μου σειρά να περάσω από ΚΕ.Π.Α., επειδή την τελευταία φορά που είχα εξεταστεί ήταν από τις υγειονομικές επιτροπές της Νομαρχίας, πριν από 25 χρόνια περίπου, έχοντας κάνει τουλάχιστον τρεις φορές χρήση της προστασίας που παρέχει ο νόμος.

Βλέπετε, προσπαθώ κι εγώ να βρω μια αξιοπρεπής δουλειά σε μια σοβαρή επιχείρηση, διότι τα τελευταία χρόνια η δουλειά έχει χάσει την έννοιά της αφού τείνει να αντικατασταθεί είτε από τη έννοια της δουλείας είτε από τη μακροχρόνια ανεργία.

Έτσι λοιπόν, επισκέφτηκα τα ΚΕ.Π.Α. στην Πειραιώς 181, σύμφωνα με το προγραμματισμένο μου ραντεβού, αλλά και με σκοπό να παρατηρήσω τις συνθήκες που επικρατούν εκεί.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το μεγάλο πλήθος των εξεταζόμενων, καθώς και ο αριθμός των υγειονομικών επιτροπών, γύρω στις 10 επιτροπές, αν δεν κάνω λάθος.

Εκ πρώτης όψεως οι συνθήκες μου φάνηκαν καλές, υπήρχε κλιματισμός και αρκετά καθίσματα, καλός φωτισμός και τουαλέτες που τις επισκεπτόντουσαν τακτικά οι καθαρίστριες.

Μου κακοφάνηκε βέβαια το γεγονός ότι δεν αναφερόντουσαν ονόματα ιατρών στις εκτυπώσεις που είχαν αναρτηθεί τα ονόματα των εξεταζόμενων. Εγώ ήμουν το Νο 23, ο τελευταίος στη λίστα.
Δεν ξέρω, αλλά αυτή η εντύπωση που δημιουργείται από αυτή την έλλειψη διαφάνειας, να εξετάζεσαι από ανθρώπους αγνοώντας ποιοι είναι, τι είναι, τι ιδιότητα έχει ο καθένας, δεν σου δημιουργεί θετικά συναισθήματα, αισθάνεσαι μια αβεβαιότητα, μια ανασφάλεια, πιθανόν και κάποια επιφύλαξη...

Διάλεξα ένα κάθισμα στην πρώτη σειρά, μπροστά από την πόρτα της αίθουσας της επιτροπής και περίμενα ήσυχα και πολύ υπομονετικά, άλλωστε φημίζομαι για την υπομονή μου...

Οι πόρτες συχνά ανοίγανε επειδή έμπαινε κι έβγαινε κόσμος, εκεί όμως παρατήρησα κάτι, ήθελα δεν ήθελα...
Κάθε φορά που άνοιγε μια πόρτα κι έκανε σαν ρεύμα μου ερχόταν μυρωδιά από τσιγάρο κι αυτό με έβαλε σε μια επιφυλακή...
Προσπαθούσα να καταλάβω από που προέρχεται ο καπνός και υποψιάστηκα τις τουαλέτες καθώς φαινόντουσαν να έχουν ηλιοφάνεια, από ανοικτά παράθυρα προφανώς, όπως και φαίνοταν κόσμος να μπαινοβγαίνει τακτικά.

Πλησίασα μια καθαρίστρια και την ρώτησα αν μπορεί να μου πει σε ποιον χώρο καπνίζουν κι εκείνη μου απάντησε ότι δεν καπνίζει κανένας επειδή απαγορεύεται. Της είπα ότι μυρίζει τσιγάρο κι ότι κάπου καπνίζουν κι εκείνη μου είπε ότι ο κόσμος πηγαίνει στην τουαλέτα και καπνίζει ενώ όμως απαγορεύεται και μπορεί έτσι να φάνε πρόστιμο σε περίπτωση που έχουμε εισβολή από το υγειονομικό. Την ευχαρίστησα και πήγα κι έκατσα.

Μόλις ήρθε λοιπόν η δική μου η σειρά μπήκα μέσα και τότε βρέθηκα μπροστά στην πιο δυσάρεστη έκπληξη που έχω δεχτεί ποτέ σε υγειονομικό χώρο:

ΟΙ ΙΑΤΡΟΙ ΤΗΣ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΠΝΙΖΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΞΕΤΑΣΗΣ!

Όχι βέβαια εκείνη τη στιγμή που μπήκα να εξεταστώ, αλλά βρωμούσε ο τόπος από τον καπνό των τσιγάρων τους, είχαν ένα παράθυρο ελαφρώς ανοιχτό κι αμέσως με έπιασε τρέμουλο στα χέρια κι αισθάνθηκα την πίεσή μου να πέφτει (το παθαίνω κάθε φορά που εκτίθεμαι σε καπνό, ξέρω ότι χλομιάζω κι όλας).

Διαμαρτυρήθηκα έντονα στους ιατρούς, με ευγενικό πάντα τρόπο. Εκείνοι είχαν σκύψει το κεφάλι από την ντροπή και δεν μιλούσαν, μου είπαν ότι δεν κάνουν ποτέ διάλειμμα.
(Αυτό προσωπικά δυσκολεύομαι να το πιστέψω καθώς ο νόμος επιβάλλει τουλάχιστον ένα τέταρτο της ώρας διάλλειμα.
Ίσως τώρα εξηγείται γιατί υπήρχε μια μικρή καθυστέρηση από τη στιγμή της εξόδου ενός εξεταζόμενου μέχρι να φωνάξουν τον επόμενο για να περάσει μέσα. Οι ιατροί κάνουν τακτικά διάλειμμα μέσα στην αίθουσα εξέτασης για να καπνίσουν!)

Τους εξήγησα λοιπόν ότι υπάρχουν κάποια όρια στη λογική κι ότι πλέον τα έχουν ξεπεράσει, αν είναι δυνατόν! Δυσκολευόμουν να το πιστέψω! Έφτασα στο σημείο να τους πω: «Σας εκλιπαρώ ως ασθενής απευθυνόμενος στην ιατρική σας συνείδηση να με προστατεύσετε και να θέσετε ένα τέλος σ' αυτήν την κατάσταση επειδή είναι εντελώς απαράδεκτη! Τρέμω... »

Μετά από αυτό προσπάθησαν να με καθησυχάσουν, άνοιξαν κι άλλο τα παράθυρα και μου πρότειναν αν ήθελα να περιμένω είκοσι λεπτά να καθαρίσει ο χώρος. Τους ζήτησα να εξεταστώ κοντά στο ανοικτό παράθυρο προκειμένου να τελειώνω, ήθελα να φύγω από εκεί μέσα το γρηγορότερο.

Φεύγοντας τους πρότεινα να σκεφτούν το ηλεκτρονικό τσιγάρο, αν και πρόσφατα απαγορεύτηκε. Φαίνεται ότι έχει απαγορευτεί το ηλεκτρονικό τσιγάρο ενώ το κάπνισμα ακόμα και στις υγειονομικές υπηρεσίες συνεχίζει ανενόχλητο...

Τελειώνοντας αυτή την περιγραφή, αγαπητοί μου φίλοι, ήθελα να σας πω ότι αισθάνομαι μεγάλη απογοήτευση και έλλειψη εμπιστοσύνης.

Δεν έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου τέτοιον εξευτελισμό του ιατρικού επαγγέλματος, τέτοια ανευθυνότητα που καταλαβαίνω ότι οφείλεται πρωτίστως στο Κράτος και στη Διοίκηση, σε δεύτερο βαθμό στους πολίτες του ελληνικού κράτους που συντηρούν αυτή την απαράδεκτη κατάσταση με την ανοχή τους κι αρκετές φορές με τη συμμετοχή τους.

Βεβαίως και θα καταγγείλω όπου μπορώ αυτή τη συστηματική παραβίαση που φαίνεται ότι εφαρμόζεται από καιρό μέσα στο μεγαλύτερο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας και σας καλώ όλους εσάς να προωθήσετε τούτη εδώ τη διαμαρτυρία όπου μπορείτε, στο διαδίκτυο, σε γνωστούς σας, σε πολιτικούς, σε δημοσιογράφους, στην ελληνική κοινωνία, τέλος πάντων!

Φυσικά, δεν επιθυμώ να βρει κανένας ιατρός τον μπελά του, την κακή υπηρεσία θα καταγγείλω.

Όμως, όσον αφορά και τους ιατρούς, αναρωτιέμαι:

Με τι ιατρική συνείδηση αυτοί οι άνθρωποι θα κρίνουν την αναπηρία μου και ουσιαστικά το μέλλον μου;

Μήπως με αυτή που τους επιτρέπει να καπνίζουν στον ίδιο χώρο που εξετάζουν τους ασθενείς τους;

Aνδρέας Μπαρδάκης
https://www.facebook.com/groups/1240016732679704/permalink/1439456579402384/