Από Μάρκο Καπίρη:
Το 1999 δίδασκα Η/Υ σε μία μαθήτρια η οποία ερχόταν σπίτι μου λόγω του οτι ακόμα δεν είχε δικό της Computer. Την υποχρέωσα λοιπόν να βγαίνει στο μπαλκόνι και να καπνίζει κατά το διάστημα των 3 μηνών που διαρκούσαν τα μαθήματα. Οταν αγόρασε δικό της PC με κάλεσε σπίτι της να το συνδέσουμε και να βάλουμε και τα απαραίτητα προγράμματα.
Ενώ λοιπόν περιμέναμε την εγκατάσταση του Office, κάθεται η νεαρά σταυροποδι στην καρέκλα εν μέσω του δωματίου της, ανάβει τσιγάρο και άρχισε να καπνίζει έχοντας στηριγμένο τον αγκώνα της πάνω στο γόνατό της (η εικόνα έχει σημασία - ήταν απεχθέστατη).
Τη ρωτάω: -"Τι κανεις εκεί;".
-"Καπνίζω!!".
-"Παιδάκι μου τι είχαμε πει οταν ερχόσουν σπίτι μου;"
-"Μα... εδώ είναι το δωμάτιό μου!" απαντάει με ένα κυριαρχικό υφάκι.
-"Δηλαδή οταν ήσουν στο σπίτι μου και δεν κάπνιζες μέσα, σεβόσουν εμένα ή τους τοίχους του σπιτιού μου;"
....(σκέπτεται λίγο)..... -"Εσένα"
-"ε, και εδώ πάλι εμένα δεν πρέπει να σκεφτείς;"
.... ξανασκέφτηκε λίγο, το έσβησε και άνοιξε (ελαφρώς νευριασμένη) το παράθυρο.
Σε μια άλλη μαθήτρια, όπως ακριβώς της είχα υποσχεθεί, όποτε κάπνιζε έβγαινα έξω και επανερχόμουν μετά την επαρκή ανανέωση του αέρα. Μετά την δεύτερη - τρίτη φορά η μητέρα της την κατσάδιασε για τη συμπεριφορά της και σταμάτησε να καπνίζει.
Ομοίως συνέβαινε και σε όλους μου τους πελάτες που τους έφτιαχνα τα Computer. Ειδεμή, ας έβρισκαν άλλον Computerά να τους θεραπεύει τα PC τους αυθυμερόν και επι τόπου!!! (Ναι, αυτό λέγεται ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ και καλά τους έκανα).
Μια άλλη μέρα ήμουν στην Τράπεζα Πειραιώς της Αγ. Παρασκευής (Μεσογείων) και βίδωναν ταμπελίτσες που έγραφαν "Ευχαριστούμε που δεν καπνίζετε". Αρχισα πάλι να φωνάζω: -"Τι είναι αυτά που γράφετε εδώ;; Να τα βγάλετε αμέσως και να φτιάξετε άλλα που να γράφουν οτι αυτοί πρέπει να μας ευχαριστούν που δεν τους αφήνουμε να καπνίσουν. Σιγά μην τους ευχαριστούμε κι από πάνω".
