Από Μάρκο Καπίρη:
Ένα πρωί περίμενα από τις 7 στην εφορία Αγίας Παρασκευής. Ημουν πρώτος και μέσα σε μισή ώρα έφτασαν άλλοι 7 και περιμέναμε στο διάδρομο και στη σκάλα. Ο τελευταίος εξ αυτών με το που κατέφθασε και σταμάτησε στο προτελευταίο σκαλοπάτι, άναψε τσιγάρο. Ηταν χειμώνας και έξω έβρεχε και είχε και δυνατό αέρα. Με το που ανάβει το λιβανι του ο εν λόγω κύριος, περιμένω 2 λεπτά αγριοκοιτάζοντάς τον, και μετά ανεβαίνω στη μέση της σκάλας προς τον παραπάνω όροφο και ανοίγω διάπλατα το παράθυρο. Κάθομαι στη μέση του παραθύρου και ο αέρας έφερνε μέσα τη βροχή, η οποία έπεφτε η μισή στην πλάτη μου και οι άλλη μισή στα κεφάλια των υπολοίπων επτά. Αμέσως όλοι μαζί πλην του καπνιστή άρχισαν να διαμαρτύρονται οτι θα τους αρρωστήσω.
Εγώ πήρα το πιο σοβαρό - αυστηρό μου στύλ και τους είπα -"Σε μένα έχετε το θάρρος να διαμαρτύρεστε. Οταν ο κύριος είχε το θράσσος να μας βρωμίσει τον αέρα που αναπνέουμε δεν είχε κανείς σας το θάρρος να διαμαρτυρηθεί. Δεν το κλείνω αν δεν καθαρίσει επαρκώς ο αέρας. Τα παράπονά σας στον κύριο που καπνίζει". Δεν μίλησε κανένας. Ο δε καπνιστής κατέβηκε τη σκάλα και δεν τον ξαναείδα.
Χε χε!! οχι θα τους αφήσω να νομίζουν οτι θα μας κάνουν ό,τι θέλουνε !!!
Η συμβίωση με εξαρτημένα άτομα (έτσι αποκαλώ κατάμουτρα τους καπνίζοντες) είναι δύσκολη.
