[…] Η αλαζονεία δεν είναι ορατή μόνο στα μεγάλα. Είναι και στα μικρά, όπως το συμβάν το βράδυ της περασμένης Τρίτης (11.2.2013) στο οποίο ο γράφων έτυχε να είναι παρών. Την ημέρα, λοιπόν, που ο κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος πήρε το χρίσμα έσπευσε να το γιορτάσει σε ρεστοράν του Παγκρατίου, το οποίο όμως τηρεί την απαγόρευση του καπνίσματος. Όλοι, σχεδόν, οι θαμώνες βγαίνουν στο πεζοδρόμιο για να καπνίσουν. Όλοι, πλην της παρέας του υποψηφίου δημάρχου όπου εκτός από τα πολλά τσιγάρα, ένας άναψε και ένα θηριώδες πούρο.
Δεν θα ήταν άξιον λόγου και αυτή η παρανομία· μικρή σε σχέση με όσα καταλογίσθηκαν για την υπουργική θητεία του κ. Σπηλιωτόπουλου. Το τραγικό είναι άλλο: την πρώτη-πρώτη μέρα ανακήρυξή του ως υποψηφίου ένας πολιτικός από τα παλιά παραβιάζει τον νόμο, αυτόν που θα κληθεί να επιβάλει ως δήμαρχος. «Σιγά!», θα παρατηρήσει κάποιος. «Τι έγινε που κάπνιζαν παρανόμως;». Το πρόβλημα δεν είναι πλέον η παρανομία καθ’ αυτή, αλλά η επίδειξή της. Μετά την ευγενική υπόδειξη ενός πολίτη ότι το κάπνισμα απαγορεύεται για όλους, η παρέα του κ. Σπηλιωτόπουλου συνέχισε, σαν να μην υπάρχει νόμος, σαν να μην τους βλέπει κανείς.
Το συμπέρασμα του νεοδημοκράτη της παρέας μας (και παρ’ ολίγον ψηφοφόρου του κ. Σπηλιωτόπουλου) είναι αυτό που πρέπει να προσέξει η κυβέρνηση: «δηλαδή, αυτοί μας φυσάνε τον καπνό στα μούτρα και λένε “προσέξτε τι θα ψηφίσετε γιατί μπορεί να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ”;».
Πάσχος Μανδραβέλης, Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την κυβέρνηση
Καθημερινή, 15/2/2014