16 Ιανουαρίου, 2012
Το κάπνισμα και το εύκαμπτο δίκαιο
Ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται γενικώς και αδιακρίτως, παντού και πάντοτε! Σ’ αυτήν την εδραία -αλλά εν μέρει αφελή- πεποίθηση στηρίζονται όσοι από τους συμπολίτες μας οργίζονται βλέποντας τις Αρχές να αδρανούν και να μην τιμωρούν τους παραβάτες της αντικαπνιστικής νομοθεσίας.
Ας σοβαρευτούμε λίγο. Νόμοι που δεν εφαρμόζονται-οι λεγόμενοι ανίσχυροι ή μη ενεργοί νόμοι- υπάρχουν από καταβολής κόσμου και κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι αποτελούν σύμπτωμα ανώμαλων νομικών συστημάτων ή γνώρισμα νοσούντων κρατών ή, ακόμη χειρότερα, προνόμιο ατίθασων και αδιόρθωτων πολιτών.
Ο νόμος είναι κάτι σαν διακήρυξη αρχών: ένας αφηρημένος κανόνας, κατά τεκμήριο δίκαιος και γενικής εφαρμογής, που αποβλέπει στην ισότητα των πολιτών και την ευνομία των πολιτειών. Η ενέργεια του νόμου είναι κάτι διαφορετικό: είναι η εισβολή της ρυθμιστικής γενικότητας, του καταναγκασμού και της βίας στην πραγματική ζωή των ανθρώπων – στο κατ’ εξοχήν πεδίο της αυτονομίας και της ιδιορρυθμίας.
Αντιμέτωπη με αυτήν την αντίφαση, κάθε συνετή πολιτεία φροντίζει ώστε το επιβαλλόμενο δίκαιο να είναι εύκαμπτο κατά την εφαρμογή του: να μην αδιαφορεί για την ιδιαιτερότητα κάθε ανθρώπου, να μη συγκρούεται έντονα με τις ενδημούσες στην κοινωνία τάσεις και βέβαια να μην συνεπάγεται υπέρμετρο κόστος, κοινωνικό ή οικονομικό. Με άλλα λόγια, η πολιτεία φροντίζει ώστε η προστασία των έννομων αγαθών να μην κάνει περισσότερο κακό απ’ όσο καλό.
Η ευκαμψία αυτή κατά την εφαρμογή του δικαίου επιτυγχάνεται με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι ο «νόμιμος» και δεν γεννά απορίες. Αναφέρομαι, όχι μόνο στις εξαιρέσεις που συνήθως συνοδεύουν κάθε κανόνα δικαίου, αλλά και σε όλα εκείνα τα «τεχνάσματα» που επινοεί ο νομοθέτης στην προσπάθειά του να μετριάσει τη γενικότητα του νόμου και τα οποία επιτρέπουν την εξειδίκευση ή την εξατομίκευση των νομικών καταστάσεων: τις διατάξεις του λεγομένου ενδοτικού δικαίου, τις αόριστες νομικές έννοιες της καλής πίστης, των χρηστών ηθών, των συναλλακτικών ηθών και της καταχρήσεως δικαιώματος, τις διαβαθμίσεις της υπαιτιότητας, την ποικιλία των λόγων που εμποδίζουν τον ποινικό κολασμό, ακόμη και την ελευθερία που αναγνωρίζεται στον ποινικό δικαστή να «αμφιβάλλει» – δηλαδή, κατ’ ουσίαν, να αποδίδει δικαιοσύνη με πνεύμα επιείκειας και καταλλαγής, έστω και contra legem.
Ο δεύτερος τρόπος είναι ο «παράνομος». Στην προκειμένη περίπτωση -που αφορά συνήθως σε ήσσονος σημασίας παραβάσεις οι οποίες, όμως διαπράττονται με μεγάλη συχνότητα από μεγάλο αριθμό πολιτών- η πολιτεία αποφασίζει να οδηγήσει την ευκαμψία των νόμων στα ακραία όρια. Και τότε είτε δεν εφαρμόζει τον νόμο καθόλου, είτε αρκείται σε μια σποραδική ή δειγματοληπτική εφαρμογή του.
Ο λόγος είναι προφανής: η σώφρων πολιτεία άλλοτε αναγνωρίζει ότι η νομοθετική ρύθμιση πλήττει πάγιες και βαθιά ριζωμένες κοινωνικές συνήθειες (που μόνο ο χρόνος μπορεί να εξαλείψει ), άλλοτε εκτιμά ότι η καθολική πάταξη των παραβάσεων είναι υπέρμετρα δαπανηρή, και άλλοτε κρίνει ότι η γενικευμένη καταστολή θα επιβαρύνει την κοινωνία με ένα δυσβάστακτο ποσό «ποινικότητας», ασύμβατο με την ανάγκη διατήρησης της κοινωνικής ειρήνης.
Και τότε, αφού δεν εφαρμόζονται, γιατί δεν καταργούνται αυτοί οι άχρηστοι νόμοι; θα διερωτηθούν όσοι δεν γνωρίζουν πώς ακριβώς λειτουργεί το δίκαιο. Οτι, δηλαδή, κάθε (ποινικός) νόμος πρώτα απαγορεύει, έπειτα απειλεί και, τέλος, τιμωρεί. Και ότι η παράλειψη της επιβολής της ποινής δεν επηρεάζει την ισχύ ούτε της απαγόρευσης ούτε της απειλής. Με αποτέλεσμα ο νόμος να εξακολουθεί να λειτουργεί όχι μόνον αποτρεπτικά (με τον φόβο τυχόν ενεργοποίησης της ποινής) αλλά και παιδευτικά, έτσι ώστε να επιτρέπει στην πολιτεία να προσδοκά ότι οι πολίτες, εν καιρώ, θα συμμορφωθούν αυτοπροαιρέτως (το είδαμε να συμβαίνει με την υποχρεωτική χρήση των ζωνών ασφαλείας).
Αυτές οι λίγες παρατηρήσεις θα ήταν αρκετές για να εξηγηθεί, μεταξύ άλλων, και η ανοχή που επιδεικνύουν οι Αρχές του τόπου μας απέναντι στις παραβάσεις της αντικαπνιστικής νομοθεσίας. Είναι, όμως, νόμος -διεπόμενος από τη λογική και αποβλέπων στη Δικαιοσύνη- αυτό το νομικό εξάμβλωμα που ισχύει σήμερα και επιβάλλει την πλήρη απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους;
Δημιούργημα μιας άβουλης υπουργού, που υπέκυψε στις πιέσεις μιας ομάδας ταλιμπάν του υγιεινισμού εμποτισμένων από το πνεύμα του αγγλοσαξωνικού πουριτανισμού, ο αντικαπνιστικός νόμος -υπό το πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας υγείας- αγνόησε πάγιους κοινωνικούς και πολιτιστικούς εθισμούς, αδιαφόρησε για την αναζήτηση ενδιάμεσων, ελαστικών και επιεικών ρυθμίσεων, παραβίασε την αρχή της αναλογικότητας μεταξύ μέσων και επιδιωκομένων σκοπών, και εγκαταστάθηκε στο νομικό μας σύστημα ως κτήμα ες αεί – υπόδειγμα άκαμπτου νόμου προς αποφυγήν (και προς ανυπακοήν).
* Ο κ. Χρίστος Ζουράρης είναι δικηγόρος.
Καθημερινή, 12-01-12
8 Comments
Εγώ να κάνω μια λίγο άσχετη ερώτηση πριν μπω στο θέμα μου???
Τόσες μέρες διαβάζω τα blogs, και η πλειοψηφεία των απαντήσεων περιέχει τουλάχοστο ένα υποβιβαστικό σχόλιο για την Ελλάδα (“τόσα ΧΑΛΙΑ έχει η Ελλάδα, το τσιγάρο τη μάρανε”, “Ευτυχώς που απαγορεύτηκε το τσιγάρο όπως στις βόρειες χώρες για να μην είμαστε ΥΠΟΑΝΑΠΤΥΚΤΟΙ”, “η λέξη σεβασμός είναι άγνωστη στην Ελλάδα” και άλλα τέτοια κολακευτικά και χαριτωμένα.
Γιατί έχετε τόσο χαμηλή εκτίμηση για την χώρα σας και κατ’επέκτασην και για τον εαυτό σας??????
Επι τη ευκαιρία, παραθέτω εξαιρετικό άρθρο που περιγράφει την κατάσταση των ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ στην ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΗ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ, SMOKE-FREE CALIFORNIA:
http://www.healthview.gr/?q=επικαιρότητα/διεθνή/η-μαριχουάνα-ο-καρκίνος-και-τα-αντικαπνιστικά-μέτρα
Ναι, εκεί στην Υπέροχη California που τόσο θέλουμε να της μοιάσουμε, το τσιγάρο μπορεί να απαγορεύεται ακόμα και στο δρόμο, oi ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ όμως, θεραπεύονται με… ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ
Ας μοιάσουμε στην Καλιφορνια λοιπόν, κανένα πρόβλημα. Άμα είναι νόμιμο το χασίσι εκει, κάτι θα ξέρουν…
Ας αποκτήσουμε λοιπόν λίγη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και ας αγαπήσουμε την καταγωγή μας, γιατι όπως είναι φανερό η βλακεία δίνει και παίρνει, και δεν είναι ανάγκη να μιμούμαστε ό,τι δούμε κι ό,τι ακούσουμε.
Λέω ξεκάθαρα ΟΧΙ στον αντικαπνιστικό νόμο γιατί είναι μια ξενόφερτη προπαγάνδα, με τεράστια οικονομικά συμφέροντα ΚΑΙ απο τα υποτιθέμενα φάρμακα απεξάρτησης (η οποία είναι κατά 40% επιτυχής, αφού οι περισσότεροι ξανααρχίζουν το κάπνισμα μέσα στους επόμενους 6 μήνες) , ΚΑΙ από τους υπέρογκους φόρους στα τσιγάρα, αλλά πανω απ’ όλα τα συμφέροντα της παγοσμιοποίησης και της εφαρμογής οικουμενικών νόμων.
Επίσης διαφωνώ ριζικά με τον διαχωρισμό των πολιτών και τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί ένας τέτοιος νόμος. Μια στατιστική μελέτη και ένας ποσοσταίος διαχωρισμός σε smoking και non smoking χώρους με αυστηρές απαιτήσεις στο θέμα του εξαερισμού θα ήταν ιδανική (Ο σωστός εξαερισμός άλλωστε, δε λύνει μόνο το θέμα του τσιγάρου αλλα και την εξάπλωση ασθενειών και επιδημιών).
Τέλος, ώς πρώην καπνίστρια (και μανιώδης μάλιστα) έχω να δώσω μία συμβουλή σε ΟΛΟΥΣ:
ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΤΟ ΚΟΒΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ, και ΜΑΧΑΙΡΙ. Η όλη δυσκολία είναι τις 2 πρώτες ημέρες που ο οργανισμός το αποβάλλει προκαλώντας βήχα και ξηρότητα στο λαιμό. Μέτά αυξάνεται η έκκριση σάλιου, και είναι απαραίτητο το να πίνει κανείς πολύ νερό. Τα νέυρα και η κατάθλιψη είναι ενας ΜΥΘΟΣ, όποιος λέει πως έχει νεύρα ή λέει ψέμματα και προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή, ή απλά δέν θέλει να το κόψει και ψάχνει αφορμές. Το τσιγάρο είναι διεγερτικό, και όταν κόβεται είναι πολυ πιθανοτερο να προκληθεί υπνηλία μέχρι να προσαρμοστεί ξανά ο οργανισμός, παρά νεύρα. Πραγματικα, τα νεύρα και η κατάθλιψη είναι το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΨΕΜΑ (κερδοφόρο ψέμα όμως για τα ιατρικά κέντρα που χορηγούν αντικαταθλιπτικά υπέρ της υποτιθέμενης απεξάρτησης…)
Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι η δύναμη της συνήθειας (συνδέεις τήν κίνηση του χεριού και του στόματος με συγεκριμένες καταστάσεις. πχ θα ανάψω ένα όταν μιλάω στο τηλέφωνο, ή όταν οδηγώ στην κίνηση κλπ κλπ) Η νικοτίνη δέν έχει καμια απολύτως δύναμη, όσο πιο καθαρό γίνεται το στόμα σου επειδή το έκοψες (σε 2 ημέρες είναι πεντακάθαρο σαν μωρού παιδιου!), τόσο λιγότερο θέλεις τη γεύση του, για την ακρίβεια αηδιάζεις. Η δύναμη της συνήθειας όμως είναι τρομερή, και αρκετά δύσκολο να ελεγθεί.
Επίσης, όταν το κόβεις, δεν σε νοιάζει εάν καπνίζουν οι άλλοι γύρω σου. Ειδικά σε μένα προκαλούσε ιδιαίτερη ευχαρίστηση και μου τόνωνε την αυτοπεποίθηση να τους βλέπω να καπνίζουν: ένοιωθα πως ξεχωρίζω αφού αυτοί είναι εξαρτημένοι ενώ έγώ όχι.
Κυρίως όμως να ξέρετε κάτι: Δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να κόψει κάποιος το τσιγάρο επειδή του το είπε κάποιος άλλος. Ποτέ. Ίσα ίσα θα αντιδράσει και θα καπνίζει πολύ περισσότερο.
Αυτά και ελπίζω να μην σας κούρασα.
Ειμαι μαθητής της 3ης Λυκείου, καπνιζοντας συστηματικα απο το Γυμνασιο. Δεν θα διεισδυσω στην ψυχαναλυση της εθελοτυφλουσας κυριας Κανελλη η οποια ισως νομιζει οτι ειναι ο Τσε, αλλα μαλλον απεχει πολυ απο αυτον. Αυτο που ξερω και θα ηθελα να τονισω ειναι ουσιαστικα πως απο τοτε που εκοψα το καπνισμα νιωθω πολυ καλυτερα και πραγματικα προτεινω σε καθε καπνιστη να το προσπαθησει. Αν παλι δεν το επιθυμει, το σεβομαι ως δικαιωμα του. Ομως υπερεχει το δικαιωμα αυτων που θελουν να ζησουν εις βαρων αυτων που αυτοκτονουν, γι’αυτο και μια δημοκρατια θα πρεπει κυριως να στηριζει τα δικαιωματα των πρωτων.
Καμιά φορά απορώ πως μερικοί σε αυτή τη χώρα καταφέρνουμε να κάνουμε το μαύρο άσπρο, την αυθαιρεσία δικαίωμα και τον φασισμό δημοκρατική έκφραση. Τό κάπνισμα (πλην τις οποιεσδήποτε κοινώνικες προεκτάσεις προσπαθούν κάποιοι να του προσδώσουν) δεν είναι ούτε έκφραση ελευθερίας, ούτε στάση ενάντια στην γραφειοκρατία ούτε και πράξη που δείχνει ποιος είναι σκεπτόμενος, λογοτέχνης, φιλόλογος, κομμουνιστής ή μη. Εξάλλου όλα τα παραπάνω υπήρχαν πολυ πρίν της συνήθειας του καπνίσματος. Το ότι ο Φρόυντ ή ο Τσε (και πολλοί ακόμη καπνιστές που αναφερθηκάν σε κάποια posts) ήταν σπουδαίοι νομίζω πως οι περισσότεροι συμφωνούμε. Ομως πιστέψτε με, αν ο Τσε ζούσε με τα τωρινά δεδομένα, θα σεβόταν πολυ περισσοτερό από έμας τους Νεοέλληνες το δικαίωμα στη ζώη, τα άνθρωπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία στα πλαίσια ενός κράτους.
Επιστημονικά αν το δει κανείς, είτε μας αρέσει είτε όχι το κάπνισμα είναι αποδεδειγμένα βλαβερό, αποτελώντας μία απο της κυριότερες αίτιες καρκίνών με πρώτο αυτου του πνεύμονα. Όχι πως δεν είναι κι άλλα πράγματα γύρω μας, οπώς η ατμοσφαιρική ρύπανση, τα κινητά τηλέφωνα ή τα χημικά στα προιόντα που χρησιμοποιούμε καθημερινά, όμως απο κάπου δεν πρέπει να αρχίσουμε να αναζητούμε τα λάθη μας;
Εξ’άλλου κάνεις δεν έκανε πράξη τον παραλογισμό, απαγορεύοντας σε έναν καπνιστή να καπνίζει σε ανοιχτό ή σε προσωπικό του χώρο (τουλάχιστο στην Ελλάδα). Για τον ίδιο λόγο και αυτός, σε μια ώριμη κοινώνια, θα έπρεπε να κάνει κράτει όταν γύρω του στέκονται άνθρωποι (πτωχοί τω πνεύματι και συμβιβασμένοι αστοί να πω;) που έχουν ως πρωτερεότητα τη υγεία.
Όσο για κάποιο post που αναφέρθηκε στην απαγόρευση του καπνίσματος χαρακτηρίζοντάς την ώς αχρείαστη γραφειοκρατία και παρομοιάζοντας τη με απαγόρευση παστουρμά και σκόρδου. Οφείλω να του απαντήσω πως ο λόγος που η Ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη τον αντικαπνιστικό νόμο είναι γιατι δεν είναι αρκετα ώριμη ως προς τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι ανίκανη να αυτορυθμιστέι ως προς τον σεβασμό των δικαιωμάτων του καπνιστή και του μη καπνιστή. Δεν αρκεί παρά να αναλογιστούμε κατά πόσο η Ελληνική κοινωνία σέβεται τα άτομα με αναπηρία σε αντίθεση με άλλες ευρωπαικές χώρες για να καταλάβουμε σε τι κατάσταση (ωρίμανσης) είμαστε.
Ειρωνικά, η απαγόρευση τροφίμων σε κάποιες χώρες (που ίσως θεωρούμε υπανάπτυκτες) είναι γεγονός. Στην Ταυλάνδη για παράδειγμα απάγορευεται η κατανάλωση των φρούτων “Durian” σε κοινόχρηστους χώρους (όπως σε αεροδρόμια και μέσα μαζικής μεταφοράς) γιατί μυρίζουν τρομερά άσχημα! Νιώθω λοιπόν περήφανος που η χώρα μου, όντας σχετικά ώριμη κοινωνικά, δεν χρειάστηκε να απαγορεύσει τον παστουρμά και την καπνιστή ρέγγα στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Όμως φαίνεται πως χρειάζεται κάτι παραπάνω για να αρχίσουν οι Έλληνες να σέβονται και το δικάιωμα των συμπολιτών τους στην υγεία.
Τέλος όντας πρώην καπνιστής και γνωρίζοντας τα πράγματα απο τις 2 πλευρές, οφείλω να ομολογήσω πως σέβομαι την ανάγκη του καπνιστή να καπνίζει. Έτσι δεν θα ήθελα η Ελλάδα να υιοθετήσει τις φασιστικές αντικαπνίστικες πρακτικές όπως αυτές της Γερμανίας ή της Αγγλίας που στιγματίζουν τους καπνιστές κλείνοντάς τους σε μικροσκοπικές αίθουσες (αερίων) στα αεροδρόμια. Απο την άλλη όμως είναι δικαίωμα και του μη καπνιστή να μπορεί να προστατεύει την υγεία του σε χώρους κοινόχρηστους ή να αναπνέει καθαρό αέρα όταν βγαίνει έξω για κάφε το απόγευμα. Κι έτσι, κλείνοντας, νομίζω πως δυστυχώς υπάρχει η ανάγκη για κάποιο νομίκο πλαίσιο που θα διασφαλίζει το προηγούμενο.
ΟΙ ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΕΑΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΠΝΙΖΟΥΝ ΟΛΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΠΝΙΖΟΥΝ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ Κ. ΚΑΝΕΛΗ, ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΣΥΜΕΤΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΟΠΩΣ ΔΗΛΩΝΕΙ Η ΙΔΙΑ, ΘΑ ΕΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΑΖΕΙ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΝΑΙ ΤΟΝ ΜΑΜΩΝΑ (ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΣΙΓΑΡΟ). ΑΥΤΟ ΥΣΧΙΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΠΝΙΖΟΥΝ.
Αν το κράτος ενδιαφέρεται τόοοοσο πολύ για την υγεία μας, γιατί δεν απαγορεύει τελείως την πώληση τσιγάρων; Φοβάται μήπως οι καπνοβιομηχανίες το κάνουν “ντά”;;; Δηλ. ο περιπτεράς μπορεί να το πουλάει, αλλά ο εστιάτορας δεν μπορεί να το αφήνει να ανάβει στο μαγαζί του; Αυτό σαν ρατσισμός μου κάνει.
Ας ξυπνήσουμε επιτέλους μια φορά…. και ας καταλάβουμε πως τίποτε απ’ ότι κάνει ΑΥΤΟ το κράτος δεν είναι για το καλό μας. Όπως και ότιδήποτε άλλο στην Ελλάδα, έτσι κι αυτό το μέτρο δεν εξαγγέλθηκε και δεν εφαρμόζεται σωστά, παρόλες τις υποτιθέμενες “καλές” προθέσεις.
Και για να προλάβω επιθέσεις “πόλωσης”, ανακοινώνω πως είμαι μη καπνίστρια και πως συμφωνώ να απαγορεύεται το κάπνισμα σε όλους τους ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ χώρους… με τη διαφορά πως η ταβέρνα του μπαρμπα-Μιχάλη και η καφετέρια του κυρ Γιώργου δεν είναι δημόσιοι χώροι… γιατί πληρώνουν αδρά ενοίκια γι’ αυτά και μπορούν να τα διαθέσουν όπως γουστάρουν. Κι αν το κράτος θέλει να τους απαγορεύσει τα τσιγάρα…. ας τα απαγορεύσει από παντού…
Στην ταβέρνα του μπαρμπα-Μιχάλη και στην καφετέρια του κυρ Γιώργου πηγαίνω όμως κι εγώ, πληρώνοντας με τα υπολείμματα του πετσοκομμένου μου μισθού και έχω κάθε δικαίωμα να ρημαδοφάω μια μπουκιά και να πιω μια γουλιά καφέ χωρίς να πνίγομαι, και να αρρωσταίνω από την καπνίλα (για να μην το πω αλλιώς…) Και στην τελική, μετά από όσα έχουν δει τα μάτια μου και έχουν ακούσει τα αυτιά μου σχετικά μ’ αυτό το θέμα, ας κάνει ο καθένας χρήση ότι ουσίας θέλει, κι ας ψοφήσει ή ας μην ψοφήσει! Σκασίλα μου! Εγώ τι φταίω, να μην μπορώ να πάω πουθενά για να μην πνιγώ;
Ποιος αντικαπνιστικός νόμος; Τίποτα δεν εφαρμόζεται ούτε καν στις Δημόσιες Υπηρεσίες. Το 1142 γιατί υπάρχει; Όσες φορές έχω καλέσει εγώ ή φίλοι μου μας έχουν γράψει κανονικότατα. Δυστυχώς σ’ αυτή τη χώρα πέρα από τα χρήματά μας δεν έχουμε πλέον ούτε το δικαίωμα να προστατέψουμε την υγεία μας και την υγεία των παιδιών μας. Αυτοί που μιλάνε για τις άλλες χώρες προφανώς δεν έχουν ζήσει εκεί για να νωρίζουν τις συνέπεις μη εφαρμογής του νόμου.
Εγώ εδώ και πολλά χρόνια έχω βρεί τη λύση: παραγγέλνω σε πακέτο απο το εστιατόριο το φαγητό μου, και το απολαμβάνω στο σπίτι μου με την ησυχία μου, χωρίς να αγχώνομαι αν θα με λιβανίσει ο κάθε αναίσθητος από δίπλα. Και ξέρετε τι ανακάλυψα; οτι οταν παραγγέλνεις πακέτο, κοστίζει αισθητά φθηνότερα από το να κάτσεις στο εστιατόριο!! 🙂
Πάντως οι περισσότεροι που καπνίζουν στα εστιατόρια ανάβουν το βρωμοτσίγαρό τους αφού και τελειώσουν το φαγητό, και μόλις το καπνίσουν σηκώνονται και φεύγουν. Αυτό είναι καραμπινάτη αναισθησία, διότι θα μπορούσαν μολις τελειώσουν το φαγητό τους να πληρώσουν και να φύγουν και να πάνε παραέξω να καπνίζονται.